ខ្ញុំសរសេរវាយូរណាស់ហើយ តែទើបនឹងអានម្ដងទៀតមិញនេះ… អានរួចក៏ចង់ចែកបងប្អូនដែលគាំទ្រប្លកយុវអ្នកនិពន្ធខ្មែរនេះអានដែរ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំកំពុងចង់ចេញផ្សាយសៀវភៅរឿងខ្លីមួយក្បាល ជាហេតុឱ្យនឹកឃើញអានរឿងមួយនេះ ក្រែងអាចដាក់បញ្ចូលក្នុងសៀវភៅនោះបាន។
ខ្សែជីវិត
និពន្ធដោយ សុខ ចាន់ផល
…មុននឹងឃ្លាតទៅ ប្រពន្ធខ្ញុំនិយាយថា «តើជីវិតគឺជាការយល់សប្តិមែនទេ? អ៊ីចឹងពេលនេះអូនគ្រាន់តែជិតភ្ញាក់ពីការយល់សប្តិប៉ុណ្ណោះ…! កុំយំព្រោះអូនអី! បើទោះជានៅក្នុងសុបិនរបស់បងគ្មានរូបអូនទៀតក៏ដោយ តែបងនៅមានកូនប្រុសរបស់ពួកយើងម្នាក់ទៀត… បងមិនត្រូវឆាប់ភ្ញាក់ដូចអូនទេ…! បងនៅមានភារកិច្ចចិញ្ចឹមកូនយើង… សូមបងសន្យានឹងអូនមក ថាបងមិនអស់សង្ឃឹម មិនចុះចាញ់ជីវិតឡើយ… បងត្រូវតែតស៊ូ…!»
មនុស្សតស៊ូដើម្បីអ្វី? តស៊ូដើម្បីស្លាប់ឬក៏តស៊ូរង់ចាំថ្ងៃស្លាប់? តើប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនាងគ្មានទឹកចិត្តតស៊ូទេអី? តើនេះឬគឺជាលទ្ធផលនៃការតស៊ូរបស់នាងនោះ? បទចម្រៀងរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត មួយបទ “ខ្សែជីវិត” ច្រៀងថាជីវិតរបស់គាត់ងងឹតខ្លាំងណាស់! វាប្រហែលជាងងឹតដូចជីវិតរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង! …ជីវិតសម្បូរហូរហៀរដោយទុក្ខវេទនា ឧបសគ្គបន្តកន្ទុយគ្នាមិនចេះចប់… ជីវិតដែលកើតមកសម្រាប់តែទទួលកម្មពៀរ ហើយខំប្រឹងត្រដរស្រែកថាជីវិតត្រូវតែតស៊ូ។
ជីវិតខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពីពាក្យ «ឯកោ» និង «ឥតន័យ» គឺសាលារៀនជីវិតបង្រៀនខ្ញុំ តែដល់ថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំបានជួបប្រពន្ធខ្ញុំ ពាក្យ «ឯកោ» ក៏រលុបបាត់បណ្ដុះអាសន្ន។ នាងធ្វើឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្តរកន័យឱ្យជីវិត។ នាងឈ្មោះ កល្យាណ រូបរាងស្អាត ជាកូនស្រីតែម្នាក់គត់នៅក្នុងគ្រួសារអ្នកមាន តែបែរជាមកស្រលាញ់ខ្ញុំជាអ្នកក្ររហាម។ ចិត្តគំនិតពួកយើងស្រដៀងគ្នាណាស់។ កល្យាណ ប្រឆាំងនឹងឋានៈសង្គមដែលក្រុមគ្រួសារនាងខំឱ្យតម្លៃ ហើយរត់តាមខ្ញុំដោយគ្មានការសោកស្ដាយ។ ការលះបង់មួយនេះ ពួកយើងគិតថាគឺជាការស្វែងរកន័យឱ្យជីវិតពួកយើង។
ពីរនាក់បានចាប់ផ្ដើមជីវិតគូដ៏ឯកា… ន័យជីវិតដែលយើងធ្លាប់រំពឹងប្រែជាស្នាមញញឹមដ៏សោះកក្រោះ។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំបាននាំយកស្រីដ៏ល្អម្នាក់មករួមទុក្ខវេទនាជាមួយខ្ញុំ ហើយពួកយើងថែមទាំងបង្កើតជីវិតថ្មីដែលគ្មានកំហុសមួយ ចូលរួមជីវិតគ្មានន័យជាមួយពួកយើងទៀត។ រាល់ថ្ងៃប្រពន្ធខ្ញុំខំសើចលាក់បាំងដួងចិត្តស្វិតស្រពោនរបស់នាង សោតឯសំឡេងយំរបស់កូនប្រុសខ្ញុំហាក់ឆ្លើយផ្គើនតបទៅរកនាងវិញ។ តន្ត្រីប្រចាំគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅតែប្រគំបទកម្សត់ ហើយបន្តពីបទកម្សត់នោះក៏ដល់បទក្លងខែក គឺបទភ្លេងដែលខ្ញុំខ្លាចបំផុតនៅក្នុងជីវិត។ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំមានជំងឺស្លាប់ចោលរូបខ្ញុំហើយ! បទភ្លេងដ៏សែនសាហាវនោះ ត្រូវបានគេចាក់កំដរក្បួនហែរខ្មោចនាងយកទៅកប់ក្នុងព្រៃ ដើម្បីសងរូបកាយនាងទៅឱ្យផែនដីវិញ។
កល្យាណរស់នៅលើផែនដីនេះហាក់ត្រឹមតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំពិតជានឹកស្រមោលនាងខ្លាំងណាស់! ខ្ញុំដេកស្រក់ទឹកភ្នែករាល់យប់ ស្រក់រហូតទាល់តែមិនដឹងថាត្រូវស្រក់ព្រោះរឿងអ្វី? ក្រែងខ្ញុំធ្លាប់ដឹងហើយថាជីវិតគឺបែបហ្នឹង! ប្រពន្ធខ្ញុំនាងគ្រាន់តែទៅមុនខ្ញុំបន្តិចទេតើ! មនុស្សស្លាប់តើមានអ្វីចម្លែក? ប៉ុន្តែអ្នកនៅរស់ទៅវិញទេ ដែលត្រូវត្រៀមខ្លួនស្លាប់ដែរ។
គិតមកដល់ត្រឹមនេះខ្ញុំនឹកអាណិតអាកូនកម្សត់របស់ខ្ញុំណាស់! វាឈ្មោះអាតូច មានអាយុប្រាំបីឆ្នាំហើយ តែអត់បានចូលរៀនសាលាអីនឹងគេទេ មួយថ្ងៃៗស្ពាយតែថង់ដើររើសអេបចាយឱ្យតត្រុកតាមគំនរសំរាម។ កូនខ្ញុំជាក្មេងចេះគិតណាស់! ថ្ងៃមួយនោះខ្ញុំឈឺ វាក៏ទៅសុំច្បាប់នៅការដ្ឋានសំណង់ឱ្យខ្ញុំ ហើយដល់ពេលមកផ្ទះវិញនៅចេះទិញថ្នាំមកឱ្យខ្ញុំលេបទៀត។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ មិនដឹងជាវាបានមាន់ងាប់មួយមកពីណាទេ យកមកញញឹមញញែមបង្អួតខ្ញុំ។
«ពុកអើយ! ថ្ងៃនេះយើងបានហូបសាច់មាន់ហើយ!» ឮកូននិយាយបែបនេះ ខ្ញុំនឹកអាណិតវាខ្លោចចិត្ត ព្រោះជាយូរមកហើយវាមិនដែលបានហូបសាច់មាន់ទេ។
«រួចតើកូនបានមាន់ហ្នឹងពីណា?» ខ្ញុំសួរកូន។
អាតូចនិយាយសើចបណ្តើរ «ពុកឯងមើល៍ វាពិតជាគួរឱ្យចង់សើចណាស់! ខ្ញុំដើរៗស្រាប់តែឃើញពូម្នាក់យកចបកាប់ដី កប់មាន់នេះ ខ្ញុំក៏ពួនចាំទាល់តែគាត់កប់រួចដើរចេញបាត់ ទើបខ្ញុំទៅកកាយយកវាមក។ ខ្ញុំហួសចិត្តណាស់! មាន់ងាប់យកទៅកប់មើលតែមនុស្សដែរ! ក្រែងសាច់មាន់ជាអាហារឆ្ញាញ់របស់មនុស្សទេតើ! គិតទៅ ប្រហែលជាគាត់អាណិតមាន់គាត់ពេក មិនដាច់ចិត្តហូបហើយ ទើបសំណាងធ្លាក់មកលើយើងវិញអ៊ីចឹងនោះ…!»
ខ្ញុំសម្លឹងមើលទឹកមុខរីករាយនឹងជីវិតក្រលំបាករបស់កូនប្រុសខ្ញុំ។ គ្រាន់តែបានបរិភោគសាច់មាន់ក៏ធ្វើឱ្យវាសប្បាយចិត្តដល់ថ្នាក់នេះ! អាតូចវាមិនចេះតូចចិត្តនឹងខ្លួនវា ដែលមិនអាចហូបអាហារឆ្ញាញ់ៗដូចកូនអ្នកមានសោះ។ តើកូនខ្ញុំរកឃើញជីវិតមានន័យរបស់វាហើយមែនទេ? ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំក្លាយជាអ្នកមាន ហើយអាតូចក្លាយទៅជាកូនអ្នកមាន វាប្រាកដជាប្រែក្លាយជាក្មេងម្នាក់រើសអើងអាហារ ហើយវានឹងឈប់ចូលចិត្តហូបសាច់មាន់ ឬក៏យល់ថាសាច់មាន់ស្វិតពិបាកហូបមិនខាន។ អាហារឆ្ញាញ់ក៏មិនឋិតថេរដែរ… នៅលើលោកនេះគ្មានអ្វីពិតប្រាកដនោះទេ! ក្តីសប្បាយរីករាយក៏គ្រាន់តែជារឿងបោកបញ្ឆោតមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ គ្រាចុងក្រោយម្នាក់ណាក៏ត្រូវតែយំដែរ។
ជីវិតគួរឱ្យធុញទ្រាន់ណាស់! ថ្ងៃហើយយប់ យប់ហើយថ្ងៃ មួយខែហើយមួយឆ្នាំ មួយឆ្នាំហើយមួយឆ្នាំទៀត គឺដដែលៗមិនខុសគ្នាសោះ! មនុស្សរស់នៅរាល់ថ្ងៃមិនដឹងបានប្រយោជន៍អ្វី? មនុស្សដេកហើយក្រោក ដល់ងងុយដេកក៏ដេកម្តងទៀត។ មនុស្សស៊ីហើយឆ្អែត រួចពីឆ្អែតឃ្លានវិញ ហើយក៏ត្រូវស៊ីម្តងទៀត។ មនុស្សទៅធ្វើការហើយមកផ្ទះ រួចក៏ត្រូវទៅធ្វើការវិញ… រាល់ថ្ងៃធ្វើតែរឿងដដែលៗវិលចុះវិលឡើងរហូតដល់ចាស់ស្លាប់។ ខ្ញុំធុញទ្រាន់នឹងជីវិតបែបនេះណាស់! តើមនុស្សគ្រប់គ្នាគេមិនធុញទ្រាន់ដូចខ្ញុំទេឬអី?
…គិតចុះគិតឡើងខ្ញុំក៏បិទភ្នែកលង់លក់អស់មួយស្រលេត រួចក៏យល់សប្តិឃើញសាច់មាន់អាំងដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ ហើយឮសំឡេងអាតូចស្រែកហៅខ្ញុំល្វើយៗ «ពុកហ្អា៎! ពិសាបបរជាមួយសាច់មាន់អាំង…»
ខ្ញុំបើកភ្នែកឡើងទើបដឹងថា វាមិនមែនជាការយល់សប្តិទេ។ កូនប្រុសខ្ញុំវាកំពុងហៅខ្ញុំមែន ហើយថែមទាំងដូសបបរ និងសាច់មាន់អាំងនោះមកដាក់ក្បែរខ្លួនខ្ញុំរួចជាស្រេចទៀត។
«ពុកភ្លក្សរសជាតិមាន់អាំងនេះមើល៍…ឆ្ញាញ់ណាស់ណា៎!»
ខ្ញុំដឹងថាអាតូចពិតជាចូលចិត្តសាច់មាន់អាំងរបស់វានោះណាស់ ទើបខ្ញុំប្រាប់វាថា «កូនយកអំបិលឱ្យពុកបានហើយ ព្រោះពុកឈឺអ៊ីចឹងហូបសាច់មាន់នេះមិនចូលទេ! កូនហូបតែម្នាក់ឯងចុះ…!
ឮសម្ដីខ្ញុំ វាក៏តបថា «អ៊ីចឹងចាំពុកជាវិញ ចាំហូបទាំងអស់គ្នា!»
«មិនបាច់ទេ! បើយកទៅទុកវាលែងឆ្ញាញ់ហើយ! កូនហូបតែម្នាក់ឯងទៅណា៎! ទោះជាពុកមិនឈឺក៏ពុកមិនសូវចូលចិត្តសាច់មាន់អាំងដែរ…!»
អាតូចក៏ដើរទៅយកអំបិលតាមពាក្យខ្ញុំប្រាប់ រួចត្រឡប់មកអង្គុយហូបបបរជាមួយសាច់មាន់អាំងរបស់វាទល់មុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលកូនទាំងឆ្ងល់ថា តើវាធ្លាប់គិតពីថ្ងៃអនាគតរបស់វាដែរទេ?
«អាតូច! តើកូនចង់ទៅរៀននៅសាលាទេ?»
អាតូចធ្វើមុខញឹមៗ ឆ្លើយមកខ្ញុំ «បាទ! ខ្ញុំចង់…»
កូនម្នាក់នេះវាឆ្លាតណាស់! ខ្ញុំក៏ចង់ដឹងពីគំនិតរបស់វា ថាតើហេតុអ្វីបានជាវាចង់ទៅរៀន «តើហេតុអីកូនឯងចង់ទៅរៀន?»
វាគិតបន្តិចទើបឆ្លើយថា «ទៅរៀនគឺចេះដឹង… ទៅថ្ងៃក្រោយក្លាយទៅជាអ្នកមាន។»
អាតូចគិតដូចមនុស្សទូទៅណាស់ គឺវាចង់ក្លាយទៅជាអ្នកមាន។
«នៅមានទៀត…»
តើកូនក្មេងដែលមិនទាន់ស្គាល់អត្ថន័យជីវិតសោះនោះ វាមានគំនិតអ្វីខ្លះបានជាវាចង់រស់ម៉្លេះ?
«អ្វីទៀតទៅកូន?»
«គឺខ្ញុំចង់ចិញ្ចឹមពុកឱ្យរស់នៅស្រួលមិនបាច់ទៅធ្វើការធ្ងន់ៗដូចរាល់ថ្ងៃទៀត…»
អាតូចជាកូនកត្តញ្ញូមែន! តាមពិតគំនិតដែលវាចង់រស់ក៏ទាក់ទងនឹងរូបខ្ញុំដែរតើ! …មានន័យថាវាចង់សងគុណខ្ញុំ ចង់ឱ្យខ្ញុំរស់ស្គាល់ក្តីសុខសាន្ត។ កូនអើយ! ក្តីសុខសាន្តនោះវាមិនឋិតថេរទេ និងថែមទាំងមានរយៈពេលខ្លីទៀត ហើយទម្រាំដល់ពេលកូនក្លាយទៅជាអ្នកមានអាចចិញ្ចឹមពុកបាននោះ ពុកប្រហែលជាដល់ពេលស្លាប់លែងបានឃើញមុខកូន ឬក៏ដេកស៊ីសំណាងកូនផងមើល៍ទៅ។
«នៅមានទៀត… ខ្ញុំចង់រៀនឱ្យចេះដឹងដើម្បីធ្វើការឱ្យប្រទេសយើងក្លាយទៅជាប្រទេសអ្នកមាន កុំឱ្យមានអ្នកក្រលំបាកដូចពួកយើងទៀត!»
ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗព្រោះតែសម្ដីចុងក្រោយរបស់អាតូចនេះ។ កូនរបស់ខ្ញុំគ្រាន់បើជាងខ្ញុំ! វាដឹងថាជីវិតរបស់វារស់នៅដើម្បីអ្វី… ជាសំណួររបស់ខ្ញុំតែងសួរខ្លួនឯង។ ឥឡូវកូនខ្ញុំឆ្លើយចម្លើយនេះសមណាស់ សមជាមនុស្សមានឧត្តមគតិ មិនមែនជាមនុស្សរស់រង់ចាំថ្ងៃស្លាប់ដូចខ្លួនខ្ញុំឡើយ។
បានឮគំនិតអាតូចលើកនេះ ខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តថា ទៅថ្ងៃក្រោយវាប្រាកដជាចេះរស់នៅលើផែនដីនេះដោយមានន័យ ហើយគំនិតរបស់វានោះថែមទាំងប្រាប់ឱ្យខ្ញុំដឹងទៀតថា ជីវិតមនុស្សបើរស់នៅចេះតែគិតពីខ្លួនឯង ជីវិតនោះគ្មានន័យទេ ព្រោះអនាគតខ្លួនឯងនឹងស្លាប់ ប៉ុន្តែជីវិតមិនមែនគ្មានន័យនោះទេ បើមនុស្សរស់នៅចេះគិតពីអ្នកនៅជុំវិញខ្លួន គិតពីសង្គម ពីប្រទេសជាតិ ឬពីពិភពលោក។ សម្ដីអាតូច ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានក្ដីសង្ឃឹមហើយ!
ប៉ុន្តែទេវតាលេងសើចនឹងខ្ញុំទៀតហើយ! ថ្ងៃមុនខ្ញុំឈឺ តែថ្ងៃនេះអាតូចស្រាប់តែឈឺម្តង។ ជំងឺស្អប់ជីវិតមនុស្សរបស់ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមរើឡើងម្តងទៀត។ ខ្ញុំសែនស្អប់ជីវិតដែលរស់តាមតែក្រឡាអុករបស់ទេវតានេះណាស់! បើជីវិតពិតជាទេវតាបានកំណត់រួចហើយ តើជីវិតបែបនេះមានន័យស្អីទៅ? អាតូចឈឺម្តងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតអ្វីមិនចេញទេ។ នេះមិនមែនជាជំងឺគ្រុនក្តៅធម្មតាឡើយ ព្រោះខ្ញុំបានទិញថ្នាំឱ្យវាលេបពីរបីថ្ងៃហើយ នៅតែមិនមានធូរស្រាលសោះ លើសពីនេះស្រាប់តែក្អក និងហៀរសំបោរ ហើយចេះតែដកដង្ហើមថប់ៗទៀត…
…អ្នកដឹងទេ? រឿងមួយនេះគឺខ្ញុំសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅ ដែលខ្ញុំបានទិញប្រុងឱ្យអាតូចយកទៅរៀនអក្សរនៅសាលា ប៉ុន្តែកូនខ្ញុំគ្មានសំណាង…បានសរសេរនៅលើក្រដាសសៀវភៅនេះទេ…! អាតូចកូនមាសឪពុក! ហេតុអ្វីក៏កូនកើតមកជាកូនអ្នកក្រដូចរូបពុក…? បើមិនដូច្នោះកូនប្រាកដជាអាចសម្រេចឧត្តមគតិដ៏ថ្លៃថ្លារបស់កូនបាន។
កូនខ្ញុំស្លាប់ព្រោះជំងឺគ្រុនផ្តាសាយបក្សី ស្លាប់ព្រោះឆ្លងពីភាពក្រីក្រនិងភាពស្រេកឃ្លាន និងព្រោះភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់ខ្ញុំ។
ធ្នូ ២០០៦
យុវអ្នកនិពន្ធខ្មែរ 
Recent Comments